- गोपाल झापाली
मिति: २०६७ भदौ ६ समय: बिहान साढे ७ बजे
स्थान: किराँत, कोचिला, मधेष, लिम्बूवान, सिरिजङ्गा, मिथिला–भोजपुरा–कोच–मधेस ..................... (दमक, झापा)
पुनर्नाम, पुनर्संरचना जे भने पनि ओथ्रा बसेको देशको एउटा कुनोलाई चिनाउन मलाई यस्तै लेख्न मन लाग्यो, जे पर्ला पर्ला ।
अघिल्लो दिनको ह्याङ् ओभरको लिसो टाउकाबाट पखालिएकै थिएन । कवि प्रकाश आङ्देम्बेको फोन आयो । सोझै हाम्रा पनि दिन आउँछन् नि, उताको आवाज । उनले दुई दिन अघि ग्यान्टोकमा छु भनेर ‘फेसबुकमा’ लेखेका थिए, मैले हाम्रा पनि दिन आउँछन् नि भनेर ‘कमेन्ट’ गरेको थिएँ । त्यसैको जवाफ फर्काए उनले । उनले निम्ताको शैलिमा भने ‘छापामार युवतीको डायरी लेख्ने तारा बैनी आको छिन्, अहिले शरणार्थी शिविरमा कार्याक्रम छ आउ है ।’ हुन्छ भने तर ह्याङ् ओभरले टाउको उठाउन सकेको थिईन । ‘अजितजी कति बज्यो ?’ भुईमा बसेर मुला गिंडिरहेका उनले भने ‘आठ बज्न लाग्यो, के जानु पर्ने भो ।’ अजित उनै थिए, जो संग हिजो राति अबर सम्म राजनीतिक आस्थाका बारेमा रस्साकस्सि परेको थियो । उनि भन्थे ‘हामी आदीबासी जनजातीहरुलाई उपेक्षा गर्ने एकात्मकबादी सोचका बिरुद्ध पहिले जातिय मुक्ति आवश्यक छ ।’ मेरो प्रतिवाद ‘जो उपेक्षित भयौं भन्छन्, भन्नुहुन्छ त्यहि जातिभित्रका केहि पात्र अझै पनि आफ्नै नश्लको शिकारमा मस्त छन् जसरि पोखरीको ठुलो माछो साना माछाका आहारमा उघ्राई रहन्छ । त्यसैले वर्गिय मुक्ति पहिले ठान्छु म त ।’ अजित त्यहि पात्र पनि हुन् जो मलाई बेला बेला ‘नन्पेईङ् गेस्टका’ रुपमा वारम्बार पालिरहन्छन् । म हिजो अवेर राति एउटा त्यस्तै भोजबाट उनकोमा पालिन आएको थिएँ । संयोग, त्यहि सिद्धान्त अर्थात बर्गिय मुक्ति आन्दोलनको भुङ्ग्रोमा पसेर निस्किएकी एउटी पुर्व छापामारलाई आज बिहानै भेट्ने मौका मिल्यो ।
